Gönüller Sultanı Efendimize Muhabbet

Zulüm ve cehâlet karanlığında kaybolmuş, nefsin sultası altında insanlık vakar ve haysiyetini kaybetmiş gönülleri İslâm ile buluşturan, kulu Rabbine yaklaştıran, en güzel muallim, en zirve peygamber, emsalsiz örnek şahsiyet, hidâyet rehberimiz Hazret-i Muhammed Mustafâ r Efendimiz’e, O’nun Ehl-i Beyt’ine ve ashâbına, sonsuz salât ü selâm olsun…

Dînin; aşk, vecd ve şevk ile yaşanabilmesi için, Kur’ân ve Sünnet’in, hayatın her safhasına yaygınlaştırılması zarûrîdir. Böyle bir mânevî tekâmülün en mühim vesîlesi de, kalbin “îman muhabbeti” ile donanmasıdır. Zira bu muhabbet; Allah ve Rasûl’üne itaati, İslâm yolunda fedakârca gayreti, tabiî olarak beraberinde getirir.

Muhabbetin menşei, “el-Vedûd” olan Cenâb-ı Hak’tır. O, yarattığı her insanın kalbine ilâhî muhabbetin tohumunu atmıştır. Bu bakımdan mü’minin Hakk’a vuslat yolculuğunda en mühim vâsıtası, yaratılışından gelen bu muhabbet istîdâdıdır.

Fakat muhabbetin hakîkîsi ve mecâzîsi vardır. Hakîkîsi, Allah muhabbeti; mecâzîsi ise, Allah’tan gayrısına duyulan muhabbetlerdir.

Esâsen, Hak Teâlâ’nın râzı olduğu ölçüler için­de yaşanan mecâzî muhabbetler de hakîkî muhabbete birer basamaktır. Yeter ki mecâzî muhabbetler, kalp için son durak olmasın! Zira mal-mülk, makam-mevkî, âile ve evlât gibi -meşrû da olsa- fânî mu­hab­bet merhalelerinden birine takılıp kalarak bu­nları Hakk’a vuslat yolculuğunda son durak edinmek, Allah muhabbeti için yaratılmış olan gönlün ve muhabbet sermâyesinin ziyân edilmesi demektir.

Cenâb-ı Hakk’a ve O’nun Habîb’ine muhabbet ihtiyacını hissetmeyecek kadar katılaşmış bir kalbin, Allah katında ne kıymet ve şerefi olabilir ki? İşte asıl tehlike de; kalbi ve muhabbet istîdâdını, lâyık olmayan varlıklara hasrederek ziyân etmektir. Zira her insan, hayatta muhabbet duyduğu varlığın, buna liyâkati nisbetinde bir mânevî seviye elde eder.

Muhabbetin lâyıkından başka yerlere sarf edilmesi, âdeta pırıl pırıl bir pınarın, bir bataklığa yahut bir mezbeleliğe dökülmesi kadar fecî bir durumdur. Nihâyeti Hakk’a varmayan, yanlış adreslerde aranıp çıkmaz sokaklarda hebâ edilen bütün muhabbetler, ruh için beyhûde bir yorgunluk ve sıklet sebebidir.

Muhabbette nihâî gâye ise, kalbin Rasûlullah r Efendimiz’in muhabbetinde derinleşerek “Hakk’a vuslat”a nâil olmasıdır. Zira kulu, Allâh’a mu­habbet deryâsına ulaştıracak olan yegâne rahmet ve muhabbet pınarı, Peygamber Efendimiz r’dir. Bu itibarla beşerî muhabbet merhalelerinde ulaşılabilecek zirve de, Rasûlullah r Efendimiz’e duyulan muhabbettir. O’na muhabbet ve hürmet göstermeden, Efendimiz’i gerçek mânâda tanımak da, O’ndan lâyıkıyla istifâde etmek de mümkün değildir. Zira tanımak için yakınlaşmak, yakınlaşmak için de sevmek şarttır.

Ayrıca muhabbetin şiddeti ölçüsünde, âşık ile mâşuk arasında bir hissiyat benzerliği yaşanır. “Kişi sevdiği ile beraberdir.” (Buhârî, Edeb, 96) hadîs-i şerîfi de bu kalbî beraberliği ifâde etmektedir. Yani seven, sevgisi nisbetinde sevdiğine benzemeye, onun şahsiyetinden hisse almaya başlar.

Fahr-i Kâinât Efendimiz’e duyulan muhabbet; ibadetlere huşû, beşerî davranışlara nezâket, ahlâka zarâfet, gönüllere rikkat, sîmâlara nûrâniyet, lisanlara hikmet, nazarlara ibret olarak akseder.

Rasûlullah r Efendimiz’den elde etmemiz gereken en mühim mânevî tahsil, iç dünyamızı O’nun gönül dokusundaki hissiyât ile müşterek hâle getirebilmektir. Nitekim Rabbimiz, kendi muhabbet ve mağfiretini, Habîb-i Ekrem’ine itaat şartına bağlamış olduğunu şöyle beyân etmektedir:

“(Rasûlüm!) De ki: Eğer Allâh’ı seviyorsanız bana uyunuz ki Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın…” (Âl-i İmrân, 31)

Ayrıca Allah Rasûlü’ne olan kalbî yakınlığımız, O’nunla hissiyat, fikriyat, hâl ve fiil beraberliğimiz, velhâsıl muhabbetimiz; azâb-ı ilâhîden de kurtuluş vesîlemizdir. Zira Cenâb-ı Hak şöyle buyurmaktadır:

“(Ey Rasûlüm!) Sen onların içinde iken Allah, onlara azâb edecek değildir!..” (el-Enfâl, 33)

Günümüzde merhamet can evinden vurulmuş kıvranırken, muhabbet süflî gâyeler uğrunda pervâsızca harcanırken, şefkat, diğergâmlık, îsar vb. güzel hasletler unutulmaya yüz tutmuşken, güzel ahlâkı tamamlamak için gönderilmiş olan o Rahmet Peygamberi’nin hayat veren düsturlarına her zamankinden daha fazla muhtacız. Bilhassa şu âhirzaman hengâmında, her geçen gün, bir önceki günden daha fazla muhtacız…

Çünkü; âlemlere rahmet olarak gönderilen Rasûl-i Ekrem r Efendimiz’le beraber olmayan her devir, câhiliye…

O’nunla birlikte çarpmayan her yürek, derin bir gaflet karanlığında…

O’nu takdir edemeyen her vicdan, zavallı…

Bu itibarla, gönlümüzdeki hiçbir sevgi, Allah ve Rasûlullah sevgisinin önüne geçmemeli. Ne mal-mülk, ne çoluk-çocuk, ne de can sevgisi…

Unutmayalım ki, Rasûlullah r Efendimiz, bizim en büyük gönül servetimiz. Bütün dünya nîmetleri bizim olsa, fakat Allah Rasûlü’nü tanımamış olsaydık, bunun ne kıymeti olurdu?! Zira bu dünyadaki ömrümüz de, dünya da fânîliğe mahkûm… Fakat Rasûlullah r Efendimiz’i tanıyıp O’na cân u gönülden tâbî olmanın getireceği huzur ve saâdet ise ebedî…

İşte gönülleri bu şuur ve idrâk ile yoğrulmuş olan ashâb-ı kirâm, Peygamber Efendimiz’in en ufak bir arzusunu dahî yerine getirebilmek için büyük bir aşk ile dâimâ:

“Canım, malım, her şeyim Sana fedâ olsun yâ Rasûlâllah!” demişlerdir.

Kıymetli okuyucularımız!

Şu bir hakîkattir ki, müstesnâ bir yaratılış hâ­ri­kası olan Fahr-i Kâinât Efendimiz’i beşerî tâkat dâhilinde bütünüyle idrâk edebilmek mümkün değildir. Bu âlemden alınan intibâlar, O’nu idrâkte kifâyetsiz kalır. Zira sahili olmayan bir ummânı bir bardağa sığdırmak imkânsızdır.

Hakîkat-i Muhammediyye’nin azameti karşısında bizim idrâkimiz, yüksek metafizik hâdiseleri kavramak husûsunda bir çocuğun sahip olduğu idrâkten farksızdır. Zira Cenâb-ı Hak, Sevgili Rasûl’üne öyle muazzam bir mevkî lûtfetmiştir ki, insanlığın, O Azîz Peygamber’in fazl u kemâline bütünüyle vâkıf olması da, O’nu kelimelerin mahdut imkânlarıyla tam olarak îzah edebilmesi de mümkün değildir. O’nun, bizim lisânımızdaki ifâdesi de ancak deryâdan bir damla kabîlindendir.